Po lokacji wsi w 1636 roku, nieużywany kościół przekształcono w cerkiew. Dzisiejszą świątynie wybudowano w 1689 roku, remontowano w XVIII wieku i przebudowywano w XIX wieku.

To cerkiew drewniana, trójdzielna, o konstrukcji zrębowej, oszalowana poziomymi deskami. Trójbocznie zamknięte prezbiterium z zakrystią, nawę i babiniec wzniesiono na planie kwadratów. Nad kruchtą wznosi się wieża konstrukcji słupowo-ramowej o pochyłych ścianach, z izbicą z półkolistymi okienkami i baniastym hełmem z kutym krzyżem. Blaszane dachy wieńczą mniejsze hełmy z pozornymi latarniami i krzyżami.

Wnętrze zdobi błękitna polichromia ornamentalna z przełomu XIX i XX wieku. Bogaty ikonostas z XVIII wieku z cennymi ikonami sąsiaduje z dwoma bocznymi ołtarzami, późnobarokowym z końca XVII wieku z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem i rokokowym z XVIII wieku z rzeźbami świętych Piotra i Pawła oraz obrazem świętej Barbary, który według tradycji w latach 1769–1770 znajdował się w ołtarzu polowym konfederatów barskich. W pomieszczeniu ołtarzowym umieszczono zachowany z dawnego ołtarza obraz Trójcy Świętej. Interesująca jest ambona z XVIII wieku z postaciami ośmiu Ojców Kościoła.

Cerkiew wpisano na listę zabytków w 1964. Została włączona do małopolskiego Szlaku Architektury Drewnianej – światowe dziedzictwo w Małopolsce.