Jest to budowla konstrukcji zrębowej, orientowana, trójdzielna o pomieszczeniach na rzucie kwadratu. Do węższego od nawy kwadratowego prezbiterium przylega od północy zakrystia. Wieża konstrukcji słupowo-ramowej, o pochyłych ścianach, z pozorną odeskowaną izbicą zwieńczona kopulastym hełmem z pozorną latarnią. Podobne zwieńczenia wieżyczek nad nawą i prezbiterium, wszystkie zakończone krzyżami każdy w innym kształcie. W przyziemiu wieży przedsionek otoczony zahatą. Przyczółkowe dachy dwuspadowe o różnej wysokości kalenicy kryte blachą. Ściany pokryte gontem.

Wnętrze zdobi polichromia architektoniczno-figuralna z 1862 roku, między innymi malowany baldachim nad ikonostasem oraz sceny biblijne ze Starego Testamentu. Ikonostas, czyli ozdobna ściana pokryta ikonami, pochodzi z XIX wieku i znajduje się między nawą a prezbiterium. Ołtarz główny wykonany w stylu późnobarokowym zdobi obraz Piety z XVIII wieku. Wyposażenie wnętrza uzupełniają barokowa ambona oraz polichromowana ława diakonów z XVIII wieku. Od 1947 roku cerkiew użytkowana jest jako kościół pomocniczy rzymskokatolickiej parafii w Bereście.

Świątynia odnawiana była między innymi w 1862, 1900, 1960 i w latach 1983-1985. W 2000 przeprowadzono renowację ikonostasu.

Cerkiew wpisano w 1964 roku na listę zabytków.

Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.